ΧΙΟΝΙΣΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Πολλοί από εμάς θα έχουν περάσει τις διακοπές των Χριστουγέννων στο χωρίο μας. Σίγουρα θα θυμούνται με νοσταλγία τις φορές που το χιόνι είχε σκεπάσει τα πάντα κάνοντας ακόμα ποιο όμορφη την γιορτινή ατμόσφαιρα. Καθόμαστε δίπλα στο τζάκι γύρο ήταν όλα στολισμένα με το χριστουγεννιάτικο δέντρο να λαμπιρίζει κοντά στο παράθυρο. Πάνω στο τραπέζι υπήρχαν ένα σωρό λιχουδιές μελομακάρονα κουραμπιέδες, δίπλες. Έξω ο ουρανός είναι σκοτεινός και όλα είναι κάτασπρα, τα δέντρα, τα κεραμίδια των σπιτιών, το καμπαναριό της εκκλησιάς, η πλατεία. Δεν υπάρχει καλύτερη ατμόσφαιρα από αυτήν. Αυτά είναι τα τέλεια Χριστούγεννα. Βγαίναμε έξω παίζαμε χιονοπόλεμο φτιάχναμε χιονάνθρωπους. Ποιος μπορεί να ξεχάσει αυτές τις ανεπανάληπτες ημέρες. Δεν μας ένοιαζε αν το χωριό μας έχει αποκλιστεί για μέρες το μόνο που θέλαμε είναι να χαρούμε το χιόνι.
Δεν θα ξεχάσω κάποια Χριστούγεννα όπου, είχαμε σηκωθεί στις 4 το πρωί για να πάμε στην εκκλησία. Το κρύο ήταν τσουχτερό και ο καιρός βαρύς, δεν είχε χιονίσει όμως ακόμα. Τότε και κατά την διάρκεια της λειτουργίας είδαμε από τα παράθυρα να πέφτουν πυκνές άσπρες χιονιθρες ήταν μια μοναδική ατμόσφαιρα, έξω ήταν ακόμα νύχτα. Όταν τελείωσε η λειτουργία και βγήκαμε από την εκκλησία όλα ήταν κάτασπρα και μαγικά
Ας ελπίσουμε και αυτά τα Χριστούγεννα στο χωριό μας να είναι το ίδιο μαγικά και χιονισμένα.
Καλές γιορτές σε όλους !!!

ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΕΙΝΑΙ ΙΝ ……!!!!!!

Σε πολύ in προορισμό έχει γίνει τα τελευταία χρονιά το χωριό μας. Δεν είναι μόνο το καλοκαίρι που γεμίζει με νεολαία , αρκετός κόσμος παρατηρείται και σε άλλες εποχές του χρόνου, το Πάσχα, τα Χριστούγεννα, αλλά και αρκετά σαββατοκύριακα του χειμώνα. Σε παλαιότερες εποχές σπάνια έβλεπες νέους ηλικίας 18 έως 25 να επισκέπτονται το Πράσινο. Τώρα σχεδόν σπάνια βλέπεις νέο σε αυτήν την ηλικία να απουσιάζει κυρίως το δεκαπενταύγουστο από το χωριό μας.
Όλη η περιοχή της ορεινής Αρκαδίας αναπτύσσεται με γρήγορους ρυθμούς τα τελευταία χρόνια. H απόσταση από την Αθήνα δεν ξεπερνά τις δυο ώρες, πολλά ξενοδοχεία εστιατόρια και καφετέριες έχουν φτιαχτεί στην περιοχή, κυρίως σε Λεβίδι, Βυτίνα. Το χωριό μας δεν απέχει περισσότερο των 20 λεπτών από τα μέρη αυτά. Αν σκεφτεί κάποιος ότι η διαμονή σε ένα ξενοδοχείο της περιοχής ξεπερνά τα 100 ευρώ την βραδιά, είναι φυσικό ότι οποίος θέλει να επισκεφτεί την περιοχή σαββατοκύριακα και γιορτές και έχει σπίτι στο Πράσινο μένει το χωριό μας και αυτός και οι φίλοι του.
Πιστεύω ότι το χωριό μας μελλοντικά θα αποκτήσει μεγαλύτερη αξία καθώς όλη η γύρω περιοχή αναπτύσσεται. Όταν αναπτύχθηκε η Αράχοβα η το Πηλιο δεν αναπτύχθηκε μόνο ένα χωριό αλλά όλα τα χωριά της περιοχής. Το κόστος αγοράς οικοπέδου στην Βυτίνα ξεπερνά τα 100.000€. Κάποιοι από το χωριό μας ή φίλοι τους που ξέρουν το Πράσινο και θέλουν να κάνουν ένα σπίτι στην περιοχή είναι δυνατόν να το κάνουν στο χωριό μας (και υπάρχουν αρκετοί τέτοιοι) όχι μονό για λόγους οικονομικούς αλλά και για λόγους περισσότερης ηρεμίας, καθώς τα μεγάλα χωριά της περιοχής γίνονται πόλεις. Ίδωμεν…..

ΣΧΟΛΕΙΟ ΒΑR

Λένε ότι όταν κλείνει ένα σχολείο ανοίγει μια φυλακή , στο χωριό μας δεν συνέβη κάτι τέτοιο, άνοιξε ένα bar. Το δημοτικό σχολείο του χωριού μας κάθε καλοκαίρι μετατρέπεται σε ένα πολύ καλό και κεφάτο μπαράκι, μαζεύοντας όλη την νεολαία που υπάρχει την περιοχή.
Πολύ καλή ιδέα από τα παιδιά του συλλόγου Τρίπολης που εδώ και αρκετά χρονιά μαζεύουν τους νέους του χωριού μας, στο έρημο σε άλλες εποχές σχολείο, ανοίγοντας το, έστω και με αυτόν τον τρόπο. Έτσι παραμονές της Παναγίας το σχολείο καθαρίζεται μπαίνουν φωτορυθμικά, ηχεία τελευταίας τεχνολογίας, μπάρες, κρυφοί φωτισμοί, κλπ και μετατρέπεται σε bar, μαζεύοντας νέους και από τα γύρο χωριά. Είναι γεγονός ότι οι νέοι στο Πράσινο την περίοδο 10 έως και 18 Αυγούστου ξεπερνούν τα 200 άτομα σε ηλικίες μεταξύ 15 και 35, σε αυτούς αν προσθέσουμε τουλάχιστον 50 άτομα που έρχονται επισκέπτες από τις γύρο περιοχές καταλαβαίνετε τι γίνεται στο σχολείο. Οποίος δεν έχει πάει χάνει. Πρέπει εδώ να σημειώσουμε ότι τα παιδιά του συλλόγου και οι θαμώνες προσέχουν και σέβονται τον χώρο και ποτέ δεν έχει παρατηρηθεί κάποια φθορά.
Είναι χαρακτηριστικό ένα περιστατικό που ένας μικρός, έχοντας ίσως και λίγο παραπάνω πιει, ξεκρέμασε το κάδρο του Καραϊσκάκη και πήγε να του βάλει φωτιά. Τότε επεμβαίνει ο Ευγένιος τον αρπάζει από τον γιακά και του φωνάζει <Τον Καραϊσκάκη; ρε …… τον Καραϊσκάκη;>

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΜΑΣ

Δείτε την ιστορία του χωριού μας και της γύρω περιοχής μέσα από το site του Πρασίνου
εδω

ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ ΣΤΟΝ ΚΟΥΚΟ;

Δεν είμαι λάτρης των φανταστικών ιστοριών ούτε πιστεύω σε φαντάσματα ufo και καλικάντζαρους. Δεν θα μιλήσω για την ιστορία με τον παπά που έλεγαν ότι έβγαινε στο κουρεϊμάδι , ούτε για την γυναικά που ψάχνει τα παπούτσια της στο δάσος έξω από το χωρίο. Θα αναφέρω μια ιστορία που άκουσα κάποτε από ένα γέρο του χωριού μας, που όντας μικρός μου έκανε μεγάλη εντύπωση, για ευνόητους λόγους δεν θα πω το ονομά του, αλώστε έχει πια πεθάνει. Θα την παρουσιάσω όπως περίπου την άκουσα βάζοντας την σε εισαγωγικά
«Ήταν μια παγωμένη νύχτα κάποιου Δεκέμβρη γύρω το 1950, ο νεαρός τσοπάνης είχε πάει στον κούκο να βγάλει τα πρόβατα του. Στην ατμόσφαιρα υπήρχε μια περίεργη ησυχία, καθόλου συνηθισμένη για ένα χειμωνιάτικο πρωινό, δεν ακούγονταν τίποτα, ούτε τα τροκάνια των ζωών του ούτε τα γαυγίσματα των σκύλων του. Έχε αρχίσει να ξημερώνει, ξαφνικά, καθώς ανέβαινε το βουνό αντιλήφθηκε πίσω του έναν περίεργο θόρυβο. δεν πρόλαβε να γυρίσει το κεφάλι του, και πέρασε διπλά του ένα περίεργο πλάσμα με τόση δύναμη που τον έριξε κάτω. Αυτό που πρόλαβε να δει ήταν ένα μικροκαμωμένο ανθρωπάκι με μεγάλο κεφάλι και πράσινα ρούχα (ή μήπως πράσινο δέρμα;), αρκετά γεροδεμένο που έτρεχε αφύσικα γρήγορα για το μπόι του. Ο τσοπάνης από εκεί και μετά δεν θυμόταν τίποτα άλλο, ξαναβρήκε τις αισθήσεις του όταν είχε πια ξημερώσει. Το παράξενο είναι ότι έλειπαν 5 από τα αρνιά του τα οποία και δεν τα βρήκε ποτέ, ούτε ψόφια ούτε ζωντανά».
Αυτή είναι με λίγα λόγια η ιστορία. Ο άνθρωπος που μου την διηγήθηκε ισχυρίστηκε ότι ήταν κάποιος καλικάντζαρος.
Για να μην στεναχωρήσω τους λάτρεις του φανταστικού θα αναφέρω αργότερα, σε άλλο post, κάποιες ρεαλιστικές εξηγήσεις που εγώ μπορώ να δώσω για το παραπάνω περιστατικό. Εδώ θέλω να αφήσω την ιστορία ασχολίαστη περιμένοντας και δικές σας απόψεις.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Αθ. ΜΠΑΜΠΑΛΗΣ (ΕΥΕΡΓΕΤΗΣ ΤΟΥ ΠΡΑΣΙΝΟΥ)

Μετά από συζήτηση με τον Παναγιώτη Σκαλτσά όπου και μου έδωσε κάποιες πληροφορίες αποφάσισα να γράψω κάτι για τον Παναγιώτη Μπαμπαλή, γνωρίζοντας αρκετά από αυτά που έχει κάνει για το χωριό μας ( Του Μπαμπαλή το γεφύρι , Το υδραγωγείο από τον Κούκο στο Πράσινο κλπ) .
Το χωρίο μας τον έχει τιμήσει ονομάζοντας τον κεντρικό δρόμο από την πλατεία μέχρι του Κουμουκέλη ως ¨ΟΔΟΣ ΠΑΝ. ΜΠΑΜΠΑΛΗ¨
Γεννήθηκε στο Πράσινο το 1852 και ήταν το ένα από τα δυο αγόρια του Αθανάσιου Μπαμπαλή (ο άλλος ήταν ο Γιώργης παππούς όλων των Μπαμπαλήδων που υπάρχουν στο χωρίο μας). Ήταν στο επάγγελμα ράφτης και γύρω στα 1880 μετακόμισε στην Τρίπολη. Η δουλεία του πήγανε αρκετά καλά και κατόρθωσε σε σύντομο χρονικό διάστημα να βγάλει κάποια χρήματα και να γίνει σεβαστό πρόσωπο στην μικρή κοινωνία της Τρίπολής. Μέσα από την υψηλή κοινωνική του θέση προσπαθούσε να βοηθήσει όποιον τον είχε ανάγκη και κυρίως τους συμπατριώτες του από το Πράσινο. Δύσκολα έλεγε όχι σε κάποιον ακόμα και σε περιπτώσεις που μπορούσε να βρει τον μπελά του.
Έτσι μια μέρα τον επισπεύτηκε κάποιος Αναστόπουλός από το Πράσινο και του ζήτησε να μπει εγγυητής σε κάποιο δάνειο που ήθελε να πάρει από την Τράπεζα. Ο Παναγιώτης προθύμος δέχτηκε και ο Αναστόπουλος πήρε το δάνειο. Όπως ήταν συνηθισμένο εκείνη την εποχή το δάνειο δεν πληρώθηκε ποτέ και η τράπεζα κυνηγούσε τον Μπαμπαλή, που είχε μια οικονομική επιφάνεια. Τότε κάτω από ασφυκτική πίεση ο Παναγιώτης μαζί με τον γιό του Βασίλη, έφυγε γύρο στα 1895 για την Αμερική η γυναίκα του πρέπει να είχε πεθάνει. Ήταν από τους πρώτους έλληνες που βρέθηκαν στην Αμερική και σίγουρα ο πρώτος από την περιοχή μας. Τα πράγματα εκεί πήγαν αρκετά καλά και τον δεύτερο μήνα στέλνει στον αδερφό του 500 δραχμές λέγοντας του «Εδώ το μεροκάματο είναι 30 δραχμές για 8 ώρες εργασία ενώ στην Ελλάδα 6 για 16 ώρες. Στείλε αμέσως τα παιδιά σου εδώ». Πράγματι τα παιδία του Γιώργου ο Βασίλης και ο Θοδωρής μαζί με πολλούς άλλους Πρασινιώτες αλλά και από την γύρω περιοχή έφτασαν στην Αμερική.
Είναι γνωστή η φράση που ακόμα ακούγεται από κάποιες γριές τις περιοχής μας: «Ανάθεμα τον Μπαμπαλή που πήρε τα παιδιά μας στην Αμερική»
Εκεί ο Παναγιώτης βοήθησε όλους να βρουν δουλεία και κάλυψε τις πρώτες τους ανάγκες για διαμονή και φαγητό.
Ο Αποστόλαρος που είχε πάει και αυτός στην Αμερική και γνώριζε τον Παναγιώτη διηγήθηκε αργότερα πως σκοτώθηκε ο γιος του. Ο Βασίλης ήταν αρκετά σωματώδης και εύκολα έμπλεκε σε καυγάδες, υπήρχε η φήμη ότι ήταν ανίκητος και ο μόνος που μπορούσε να τα βάλει με τους μαύρους που τρομοκρατούσαν τους ξένους. Κάποια μέρα τον πλησίασαν δυο πρασινιώτες, δεν ξέρω ποιοι, (μπορεί αργότερα να τους βρω) και του είπαν πως μια συμμορία μαύρων τους επιτέθηκε και τους πήρε όλα τα χρήματα. Ο Βασίλης ακούγοντας το και ξέροντας τις συμμορίες της περιοχής πήγε αμέσως να βρει τους υπεύθυνους και να πάρει πίσω τα χρήματα. Έτσι και έκανε μα εκεί πάνω στον καυγά η συμμορία τον δολοφόνησε. Το πλήγμα ήταν βαρύ για τον Μπαμπαλή που πότε δεν ξεπέρασε τον θάνατο του γιου του.
Με τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο ο Παναγιώτης μαζί με τα ανίψια του Βασίλη και Θοδωρή (που σκοτώθηκε σε αυτόν τον πόλεμο) σαν καλός πατριώτης ήρθε να πολεμήσει για την Ελλάδα
Έδωσε όλα τα χρήματα που είχε φέρει από την Αμερική για διάφορα έργα στο χωριό μας όπως: Το υδραγωγείο από τον κούκο που ήταν πριν στο Πράσινο, του Μπαμπαλή το γεφύρι κλπ. Πέρασε το υπόλοιπο τις ζωής του κοντά στον Αλέξανδρο Παπαναστασίου πρωθυπουργό της Ελλάδος από το Λεβίδι σαν βοηθός του και πέθανε πάμφτωχος με δημοσία δαπάνη στην Αθήνα γύρο στο 1935
Αυτά με λίγα λόγια για την ζωή του Παναγιώτη Μπαμπαλή . για τυχών λάθη μου η συμπληρώσεις περιμένω τα σχόλια σας

"ΚΑΡΝΕΣI" ΣΛΑΒΙΚΟ ΟΝΟΜΑ;

Οι Σλάβοι στην Πελοποννήσο(η’) Η «εποίκηση» των Σλάβων, δηλαδή η μόνιμη εγκατάσταση των Μιληγγών και Εζερών στις πλαγιές του Ταϋγέτου, του Ερυμάνθου και του Χελμού έγινε από την ίδια τη Βυζαντινή εξουσία κατά τα μέσα του 8ου αιώνα, στα χρόνια που αυτοκράτορας ήταν ο Κωνσταντίνος Ε’ ο επονομαζόμενος και Κοπρώνυμος. Ήταν η εποχή που η Πελοπόννησος είχε καταστραφεί από το λοιμό, πανούκλα και είχε ερημώσει. Η εγκατάσταση τους εδώ έγινε κατά το πρότυπο των Ακριτών στα Α. σύνορα της Αυτοκρατορίας. Τους εγκατάστησαν εδώ προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις πειρατικές επιδρομές που είχαν γίνει πληγή για την Πελοπόννησο. Έρχονται λοιπόν στην Πελοπόννησο με τα κοπάδια τους και τις οικογένειές τους, εγκαταστάθηκαν σαν σκηνίτες όπως οι Βλάχοι στα νεώτερα χρόνια. Ο τόπος είχε ερημώσει και υπήρχε πολύς ελεύθερος χώρος. Δεν χρειάστηκε να διώξουν χωρικούς για την εγκατάσταση αυτή. Οι Μίληγγες και Εζερίτες εγκαταστάθηκαν ανάμεσα στον ντόπιο πληθυσμό, με τον οποίο ήρθαν από την πρώτη στιγμή σε επαφή και γρήγορα θα αφομοιωθούν από τον υπάρχοντα από παλιότερα πληθυσμό. Οπωσδήποτε είχαν ένα είδος αυτονομίας. Πολλές φορές θα έρθουν σε σύγκρουση με τις βυζαντινές αρχές. Ο Κωνσταντίνος ο Πορφυρογέννητος γράφει για τις εξεγέρσεις των Σλάβων της Πελοποννήσου. και ο Κ. Παπαρρηγόπουλος συνεχίζει (σελ 66-67) Σλάβοι θα εγκατασταθούν και ρίζα του βουνού που χωρίζει τον Ερύμανθο από τα Αροάνια. Εκεί υπάρχει το Σοπoτό και στα ριζά χωριά με σλάβικα ονόματα Τσαρούχλι, Χόβολη, Μοστίτσι, Κόκοβα, Μαμαλούκια, Στρέζοβα, Καρνέσι και στο χώρο αυτό βρισκόταν και ο Αρχαίος Κλείτορας που υπήρχε με εντυπωσιακά ερείπια.Φυσικά και στους χώρους αυτούς θα έρθουν αργότερα και άλλοι ξένοι και θα εγκατασταθούν για να δώσουν και τα δικά τους ονόματα. Η Κερπίνη είναι Γοτθικής γλώσσας. Και όμως φυτεύτηκε στην περιοχή που υπήρχαν Σλάβοι.Το παραπάνω καρνέσι είναι αυτό των Καλαβρύτων αλλά η ονομασία με το δικό μας καρνέσι μπορεί να έχει την ίδια ρίζα

ΑΝΑΦΟΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΣ ΑΠΟ ΚΕΝΕΛΛΟ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗ ΑΠΟ 1785

Ο ίδιος ο Κανέλλος Δεληγιάννης, στα απομνημονεύματά του, μας παρουσιάζει μια «μεγαλόπνοοη» εικόνα της εξαγοράς των χωριών της περιοχής μας. Έτσι λοιπόν μέσα από τα απομνημονεύματά του βρίσκουμε:
«….από την επανάστασιν των 1769 μέχρι των 1785 καταπιεζόμενοι οι Χριστιανοί πρότερον από τους Αλβανούς και έπειτα από τους εντοπίους Τούρκους πολυειδώς και πολυτρόπως και μη ευρίσκοντες ουδεμίαν υπεράσπισιν ή προστασίαν από κανένα δια την απαλλαγήν των δεινών τους, με το να τους εθεώρουν οι Τούρκοι με εχθρικόν όμμα ως αποστάτας, και μη δυνάμενοι να υποφέρουν τοσαύτα δεινά, δια να ελαφρυνθούν δε από τας κακώσεις και καταπιέσεις, απεφάσισαν και επώλησαν τας κωμοπόλεις και τα χωρία του άλλοι εις τας Σουλτάνας, άλλοι εις τα Τσαμία, άλλοι εις Βεζυράδες και μεγιστάνας της Κωνσταντινουπόλεως και ελάμβανον το δέκατον σχεδόν της αξίας των και εγίνοτο ιδιοκτησίαι τουρκικαί δια να προστατεύωνται.
Εις την επαρχίαν της Καρύταινας επωλήθηκαν τότε τα Λαγκάδια, το Βαλτεσίνικον, ή Γλόγοβα, το Αγρίδι, και του Καρνέσι, η Κερπινή η Κοντοβάζαινα, τα Βελιμάχια, Παραλαγγούς και Καρδαρίτσι. ........ Αλλά μετά το1790 λαβών ισχύν ο πατήρ μου Δεληγιάννης παρά τη Οθωμανική Κυβερνήσει απήλθε μετά του Σωτηράκη Λόντου και του Παπά Αλέξη βεκιλήδες του Μορέως εις την Κωνσταντινούπολιν και κατόρθωσε δια παντοίων μέσων και τα εξηγόρασεν όλα αυτά από τους κατόχους και κυρίους των και τα αντεκατέστησε πάλιν ιδιοκτησίας των κατοίκων Χριστιαννών με ολίγας ποσότητας χρημάτων, εκ των οποίων εδώκαμεν και ημείς εν μέρος ατόκως, και προς αμοιβήν και ευγνωμοσύνην μας χρεωστούν τινες έως σήμερον και δεν ευχαριστούνται να μας τα πληρώσουν…..». (Κ. Δεληγιάννη. Απομνημονεύματα. Τόμος Πρώτος. Σελ. 74 – 75).

ΔΩΣΤΕ ΤΙΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΣΑΣ

Το χωριό μας έχει την τύχη να έχει δυο πολύ καλές εφημερίδες.
Με την ευκαιρία να συγχαρώ όλους τους συντελεστές αυτών των εφημερίδων. Όλοι καταλαβαίνουμε πόσο δύσκολο είναι να βγει στην κυκλοφορία ένα οποιοδήποτε έντυπο και η κυκλοφορία δυο εφημερίδων για το χωριό μας δείχνει ότι υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που το αγαπούν υπερβολικά.
Υπάρχουν αρκετοί συχωριανοί μας που έχουν γράψει καταπληκτικά πράγματα μέσα σε αυτά τα έντυπα. Δυστυχώς όμως οι εφημερίδες δεν φτάνουν πάντα σε όλους και όταν φτάνουν αφού διαβαστούν μπαίνουν σε κάποιο συρτάρι. Έτσι πολλά από αυτά τα κείμενα ξεχνιούνται η χάνονται.
Πολλές φορές έχω κάνει προσπάθειες να μαζέψω αποκόμματα από αυτές τις εφημερίδες. Δυστυχώς είναι πολύ δύσκολο να ταξινομηθούν και να γραφούν σε ηλεκτρονική μορφή. Θα ήθελα να παρακαλέσω όσους έχουν γράψει τέτοια κείμενα, αν τα έχουν σε ηλεκτρονική μορφή, να τα στείλουν στο blog. Θα είναι καλό για όλους να ξαναδιαβαστούν και να μείνουν αναρτημένα και προσβάσημα για πάντα μέσα στον παγκόσμιο ιστό
Θα είναι ίσως ευκολότερο στο μέλλον όταν θα φτιαχτεί κάποιο βιβλίο για το χωριό μας να περαστούν σε αυτό

ΣΩΣΤΕ ΤΙΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Οι παλιοί σιγά σιγά φεύγουν δυστυχώς από κοντά μας και μαζί με αυτούς φεύγουν και οι ιστορίες τους. Ιστορίες για πρόσωπα και γεγονότα των κατοίκων του χωριού μας, ιστορίες τις περισσότερες φορές αστείες έως ξεκαρδιστικές.

Μικρός παρακολουθούσα τους μεγαλύτερους να τις διηγούνται. Το μονό που θυμάμαι ήταν ότι γελούσα πολύ, μα δυστυχώς δεν θυμάμαι πολλές τέτοιες ιστορίες. Στην πορεία θα προσπαθήσω να γράψω κάποιες όταν μου έρθουν στο μυαλό.

Παρακαλώ του μεγαλύτερους που θυμούνται καλύτερα από μένα να στείλουν τέτοιος ιστορίες. Παρακαλώ και τους μικρότερους που είναι καλύτερα εξοικειωμένοι με τους υπολογιστές να ρωτήσουν τους παππούδες η τους πατεράδες τους και να τις γράψουν

Ο ΝΤΡΟΥΜΠΟΥΝΑΣ

Όλοι θυμόμαστε τον Μήτσο Χριστόπουλο, τον Ντρουμπουνα. Αποφάσισα να γράψω κάτι γι αυτόν, περιμένω και από σας κάποια από τις πολλές ιστορίες που σίγουρα θα έχετε και τον αφορούν.
Ο Μήτσος κατάγονταν από το χωριό Παος των Καλαβρύτων και ήρθε στο Πράσινο για να παντρευτεί την Ασιλάνα. Έμενε τότε στα καλύβια και οι τσακωμοί του με την Ασιλάνα αντηχούσαν σε όλον τον κάμπο. Ζούσαν σε ένα καλύβι μαζί με τα προβατά τους χωρίς πάτωμα. Μονό σε μια γωνία υπήρχαν κάποια παλιά ρούχα που τα χρησιμοποιούσαν για κρεβάτι. Μάλιστα επειδή το χώμα δεν ήταν επίπεδο το ¨κρεβάτι¨ είχε μια μικρή κλίση. Το παράξενο ήταν ότι αυτός κοιμόταν με το κεφάλι προς τα κάτω. Όταν τον ρώτησαν γιατί το κάνει αυτό, τους απάντησε ότι το κεφάλι πρέπει να είναι προς την ανατολή!!!
Όταν συνέβη το τραγικό περιστατικό και κάηκε το καλύβι τους και δυστυχώς μαζί με αυτό κάηκε και η γυναίκα του, ήρθε στο Πράσινο. Έμενε σε ένα παλιό σπίτι που είχε στο χωριό η Ασιλάνα, Τότε πήρε και κρεβάτι και μάλιστα διπλό στο οποίο δεν κοιμήθηκε ποτέ αφού θα το χρησιμοποιούσε «όταν ξαναπαντρευτώ» όπως είχε δηλώσει.
Από τότε γυρνούσε στο χωριό σαν την άδικη κατάρα, δεν πλένονταν ούτε έπλενε ποτέ τα ρούχα του. Αντί για ζώνη έδενε γύρω από το σκισμένο και βρόμικο παντελόνι του ένα σχοινί. Τα μαλλιά του σγουρά και φουντωτά έκαναν τεράστιο το ήδη μεγάλο κεφάλι του. Αν κάποιος δεν τον ήξερε και τον έβλεπε βράδυ μπορουσε να πεθάνει από τον φόβο του.
Δεν δημιουργούσε ποτέ προβλήματα ούτε πείραζε ποτέ κανέναν, όταν όμως τον πείραζαν έκανε τους πάντες να τρελαίνονται στα γέλια από τις ομολογουμένως ευρηματικές βρισιές του.
Τα παιδιά τον πείραζαν μονό και μονό για τα τον ακούνε να βρίζει και μπορούσε να βρίζει με τις ώρες αν ήταν σε μεγάλα κέφια. Μπορούσε να βρίζει όλο το βράδυ και να τον ακούει όλο το χωριό αν του πετούσες ένα χαλίκι στα κεραμίδια του σπιτιού του. Ήταν κλασική συνήθεια των παιδιών όταν ο Μήτσος κοιμόταν να πηγαίνουν σπίτι του και να του πετούν πέτρες στα κεραμίδια.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ μια μεγάλη παρασκευή βραδύ την ώρα της λειτουργίας ο Μήτσος είχε βγει για λίγο έξω από την εκκλησία για να κάνει την ανάγκη του (μπορούσε να την κάνει οποιαδήποτε στιγμή σε οποιοδήποτε σημείο), Καθώς γύριζε να μπει πάλι στην εκκλησία ένα παιδί του πέταξε ένα δυναμιτάκι. Τότε και ενώ είχε ήδη ανοίξει την πόρτα άρχισε να βρίζει δυνατά « θα γ… την μάνα σου» «της μάνας σου το ειδές» κλπ. Η λειτουργία διακόπηκε από τα γέλια των ανθρώπων που ήταν μέσα
Ήταν μια μοναδική, εμβληματική θα έλεγα φιγούρα για το χωρίο μας θα μείνει αξέχαστος από όλους. Υπάρχουν πάρα πολλές ιστορίες γι αυτόν και ίσως να επανέλθω κάποια στιγμή , δεν θα ήθελα να σας κουράσω άλλο. Περιμένω και δικές σας ιστορίες

Ο ΚΟΡΔΟΜΠΕΗΣ

Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα κοντό και κάμπουρικο ανθρωπάκι που ζούσε στο χωρίο μας. Σίγουρα οι ποιο παλιοί θα το θυμούνται καλύτερα και ίσως θα έχουν να πουν πολλές ιστορίες γι αυτόν. Ήταν καλοκάγαθος και τα παιδιά του έκαναν αρκετές πλάκες.
Μια φορά είχε πάει, δεν ξέρω για ποιο λόγο, στο Αγρίδι και γυρίζοντας πέρασε από το μαγαζί του παππού μου λίγο ταραγμένος. Ο παππούς μου τον ρώτησε: γιατί είσαι έτσι; τι σου συμβαίνει; και αυτός απαντά: «Είχα πάει στο Αγρίδι και στον δρόμο μέχρι τον κούκο με πετροβολούσαν οι Αγριδιώτισσες νεράιδες και μετά οι πρασινίωτισσες». Προφανώς κάποια παιδιά από το Αγρίδι τον είχαν πάρει από πίσω και του πετούσαν πέτρες.

ΟΙ ΚΡΑΣΟΠΟΤΕΣ

Πάντα θα θυμάμαι στο μαγαζί του παππού μου την παρέα που από το πρωί μέχρι το βράδυ έπιναν τα κρασάκια τους και σηκώνονταν ακριβώς την στιγμή που καταλάβαιναν ότι με το ζόρι μπορούν να πάνε στα σπίτια τους. Ήταν ο Μάκης Ο Στραβό-Χαράλαμπος ο Καλοκαίρης ο γέρο-κάλιος και αρκετοί άλλοι που κατά καιρούς τους έκαναν παρέα, όπως ο Τορβάς κλπ. Θυμάμε του καθόμουν κοντά τους και άκουγα τις ιστορίες τους. Γυρνούσαν προς εμένα μονό όταν τελείωνε το κατοστάρι με το κρασί λέγοντας μου «μικρέ πιασε ακόμα ένα φρέσκο» και εγώ έτρεχα στο υπόγειο για να ξαναγεμίσω την κανάτα. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί κάθε φορά πήγαινα να γεμίσω μόνο ένα κατοστάρι κρασί, αφού αυτοί ήταν σίγουρο ότι θα έπιναν κιλά. Ο κάθε ένας από αυτούς συνόδευε το κρασί του και με κάτι διαφορετικό, Θα μου μένει αξέχαστο το τραγούδι που είχε βγάλει ο παππούς μου για αυτούς:
«Το φρέσκο του Χαράλαμπου η φρυγανιά του Μάκη Ο Καλοκαίρης στο κρασί θέλει το γαριδάκι»

ΓΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ

Αν κάποιος επιθυμεί, είτε συχωριανός είτε όχι, να κάνει ανάρτηση νέας δημοσίευσης σε αυτό το blogg μπορεί να μου στείλει e-mai στο prasino@in.gr και εγώ θα του στείλω τους κωδικούς πρόσβασης
ευχαριστω