ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΝΕΟΤΕΡΟΙ 2

39. Καρνέσι – Ξηροκαμπιά – Πράσινο.
Από τότε που δημιουργήθηκε το χωριό μας (άγνωστο πότε), λεγότανε Καρνέσι. Άλλαξε ονομασία το 1927 και ονομάστηκε Ξηροκαμπιά με την αιτιολογία ότι η λέξη “Καρνέσι” ήταν ξενικής προέλευσης (Σλαβική κλπ). Τον ίδιο χρόνο (1927) με ενέργειες του καθηγητή Πολυτεχνείου Θάνου Ρουσόπουλου (απόγονος των Βελλιωταίων) και του δημοδιδασκάλου Βασιλείου Ν. Παπαϊωάννου, μετονομάστηκε σε Πράσινο. Υπήρξε και η άποψη να ονομαστεί “Περίβλεπτο”.

40. Μία Καρνεσιώτισσα σύζυγος στη Λάστα.
Περί το 1790 μία κόρη από το χωριό μας που την έλεγαν Μαρίτσα, παντρεύτηκε κάποιον Φόσιο στη Λάστα. Λοιπά στοιχεία άγνωστα. Οι δημογέροντες της Λάστας έδωσαν στο παιδομάζωμα το παιδί της χήρας Μαρίτσας και έγινε γενίτσαρος. Κατά τη διάρκεια της Επαναστάσεως του 1821, ο γενίτσαρος ήταν Αξιωματούχος των Τούρκων και διέταξε τους Λασταίους να έρθουν με καρύδια στον Παλαιόπυργο. Ο Αξιωματούχος έτρωγε καρύδια και αναγνώριζε τους ιδιοκτήτες κάθε καρυδιάς. Τελικά είπε ποιος είναι και με ενέργειές του δόθηκαν αρκετά χωράφια στους Λασταίους ….. (Έρευνα Γ. Πετρόπουλου - Σαγιά). Το επώνυμο Φόσιος άλλαξε σε “Μαρίτσας”. (Μνήμες Λουκά Μαρίτσα – Χάβαρι Ηλείας με προγόνους από Λάστα).

41. Ξεχασμένα παρατσούκλια.
Παλαιά παρατσούκλια ανθρώπων έχουν ξεχαστεί, είτε διότι δεν άφησαν απογόνους, είτε μετανάστευσαν, είτε επικράτησαν στους απογόνους άλλα παρατσούκλια ισχυρότερα. Εντοπίσαμε μερικά:
Καλογερούσης: Ήταν ο Αναγνώστης Π. Βελλιωτής, Ήρωας της Επαναστάσεως του 1821. Είχε μάθει λίγα γράμματα στο μοναστήρι του Μεγάλου Σπηλαίου.
Τσιούνης: Ήταν ο Γεώργιος Ι. Σκαλτσάς, αδερφός του Παναγιώτη, του Χαραλάμπη (απόγονοι οι Πενταζαίοι) και πατέρας της Θεοδώρας συζ. Νικ. Σταθόπουλου (Κοστρία). Σκοτώθηκε μαζί με το Δήμο Παπακωστόπουλο (παιδί του Χρισταρά) το 1866 στις Καστανιές Κορινθίας σε συμπλοκή.
Γιωργόγιαννης και Μαντρώνης: Ήταν ο Αθανάσιος Γεωργόπουλος, υποδηματοποιός, με σύζυγο τη Χρύσω Γιόβα (αδερφή του Γ. Μπούκουρα) χωρίς απογόνους. Σκοτώθηκε στη Μάχη Κιλκίς – Λαχανά 19-21 Ιουνίου 1913. Ο συμπολεμιστής του Πάνος Θ. Σκαλτσάς έλεγε ότι τραυματίστηκε βαριά και κάηκε από τη φωτιά που δημιουργήθηκε στην περιοχή κατά τη διάρκεια της σκληρότατης μάχης.
Κούκας: Ήταν ο Πάνος Φ. Κατσιμαλής (α’ ξάδερφος του Ν. Τσιγκολία) που μαζί με τον Πάνο Β. Γιόβα σκοτώθηκαν στο Καλέ Κρότο της Μικράς Ασίας το 1921.
Λάμπρος: Ήταν ο Φώτης Απ. Παπαφωτίου που σκοτώθηκε στην Κλεισούρα της Β. Ηπείρου το 1941.
Μητράς – Κοτής: Ήταν ο Δημήτριος και Κων/νος Παπαϊωάννου, αδερφοί του Πανάγου (Γοσγού), δημιουργοί αντίστοιχων σογιών. Τώρα λένε «στου Μητρά τα χωράφια».
Κήρκας: Ήταν ο Ιωάννης Π. Πυρπυρής, αδερφός του Νικολάου (Χαρμαντά), του Γιώργη (Τζιού), του Θεοδώρου (Μπαλάσκη), χωρίς απογόνους. Αυτός περιφερόταν στα γύρω χωριά και “κήρυττε” διάφορους λόγους και είχε το παρατσούκλι “Κήρυκας”. Τώρα λέμε στο χωριό “στου Κήρκα τις Τρούπες”, που είναι βαθιές σπηλιές στα βράχια της περιοχής Κουρεϊμάδι.
Καπετάνιος: Ήταν ο Κων/νος Γ. Πυρπυρής, αδερφός του Παναγιώτη (πατέρας του Καλοκαίρη) και άλλων, με ένα παιδί Πάνο στην Αμερική και άλλο παιδί από β’ σύζυγο το οποίο είχε υιοθετήσει κάποιος Χουσιέτης από Πύργο Ηλείας.
Σκούρκος – Νικολάκης: Ήταν ο Νικόλαος Χριστοδούλου Πυρπυρής που τον έλεγαν και Νικολάκη. Είχε γαμπρούς το Θεόδωρο Δημόπουλο (Κορδόμπεη) και τον Κων/νο Ν. Κατσιμαλή (πατέρα Χρήστου Τσελμπουρά).
Ντομόκας: Ήταν ο Αναστάσιος Φ. Νικολόπουλος α’ θείος του Φώτη Μελεκούση. Είχε σύζυγο την κόρη του ιερέα Παπαναστάση και απέκτησαν τρία κορίτσια. Σκοτώθηκε κατά λάθος όταν γινόταν κατάσχεση προβάτων κάποιου συγχωριανού μας περί το 1895 – ’98 (Μνήμες Κων/νας συζ. Π. Κατσιμαλή, θανούσα το 2008). Ήταν ο πρώτος που τάφηκε στο καινούριο νεκροταφείο του Αγίου Βλάση και έκλεισε το νεκροταφείο του Αγίου Αθανασίου στο χωριό μας.
Κουρμουρής: Ήταν ο Θεόδωρος Κ. Κατσιμαλής που είχε παιδιά τον Βασίλη (Πρη), τον Πάνο (Μούκα) και τρεις κόρες.
Λιακοθόδωρος, Λιακοβασίλης, Λιακοτάσης: Ήταν αντίστοιχα οι αδερφοί Θεόδωρος, Βασίλης και Αναστάσης Ζαφειρόπουλοι του Ηλία, πρόγονοι όλων των Ζαφειροπουλαίων, πλην του κλάδου Τουμπελέκα.
42. Της Μάνας το Νερό.
Συνήθως όταν λέμε “της Μάνας το Νερό” εννοούμε την κύρια πηγή κάποιου τόπου, όπως είναι η κύρια πηγή του χωριού μας στην τοποθεσία “Κούκος”. Υπάρχει όμως και μία παράδοση ότι οι πρώτοι κάτοικοι του χωριού μας εγκαταστάθηκαν στην περιοχή Κούκος (υπάρχουν ενδείξεις παλαιών κτισμάτων). Εκεί λοιπόν οι κάτοικοι έκαναν γούβες (γούρνες) για να συγκεντρώνεται το τρεχούμενο νερό και να πίνουν τα ζώα. Κάποιο μωρό μιας μάνας πνίγηκε σε μία γούβα και από τότε ονομάστηκε “της Μάνας το Νερό”. (Μνήμες Αθανασίου Χρ. Μετσιόπουλου).

43. Της Μαρίνας ή Μαρίναινας το Λιθάρι.
Ο Μαρίνης Μετσιόπουλος, γενάρχης του κλάδου με παρατσούκλι Μαρνάκος, είχε σύζυγο τη Δημήτρω Δημητρακοπούλου (Σιάρκα) από το Αγρίδι και είχαν παιδιά το Γιώργη (πατέρα του Χρήστου, Παναγιώτη και τεσσάρων κοριτσιών), τον Παναγιώτη (χωρίς απογόνους) και τη Θεοδώρα συζ. Θεοδώρου Π. Σκαλτσά. Ο Μαρίνης Θ. Σκαλτσάς είχε το βαπτιστικό όνομα του παππού του. Τη Δημήτρω την προσφωνούσαν Μαρίναινα. Οι Μετσιοπουλαίοι είχαν πολλά χωράφια στις περιοχές Στενό, Κοτρώνα, Παπαφώτη περιβόλι κλπ. Ο Μαρίνης πέθανε σε μικρή ηλικία και η Μαρίναινα ανέλαβε όλες τις δουλειές μαζί με τα ανήλικα παιδιά της. Προτού νυχτώσει έβγαινε στην άκρη του χωριού κοντά στο δάσος, ανέβαινε σε ένα μεγάλο λιθάρι και άλλοτε αγνάντευε στις παραπάνω περιοχές και άλλοτε φώναζε τα παιδιά της να έρθουν στο χωριό και τους έδινε θάρρος να μη φοβούνται τη νύχτα, τους λύκους κλπ. Από αυτή τη συνήθεια οι κάτοικοι ονόμασαν το “Λιθάρι της Μαρίναινας” (Μνήμες Αθανασίου Χρ. Μετσιόπουλου). Η άποψη ότι σε αυτό το λιθάρι έβρισκαν την εικόνα της Αγίας Μαρίνας, δεν πρέπει να ευσταθεί.